Στον Νίτσε

Κι αν μια μέρα ή μια νύχτα ερχόταν
ο ίδιος ο Νίτσε και γλιστρούσε μέσα
στην υπέρτατη μοναξιά μου και μού 'λεγε

πως αυτή τη ζωή, όπως την έζησα
και τη ζω ως τώρα, πρέπει
να την ξαναρχίσω από την αρχή
και να την ξαναρχίζω αδιάκοπα
αιώνια, μέχρι να σε ξαναδώ
και να σε ξαναχάσω πάλι

τότε, ούτε ο παραμικρός πόνος
ούτε η παραμικρή δυστυχία αλλά
ούτε και η παραμικρή σκέψη
τίποτα απ’ όλα τα δύσκολα που
ένιωσα στη ζωή μου δεν θα ξανάρθουν

καθώς καθετί άρρητα μεγάλο
και άρρητα μικρό, όλα, με
την ίδια σειρά, την ίδια διαδοχή
ανεξαιρέτως, μ' έφεραν πάλι σ’ εκείνο
το βρεγμένο παγκάκι στην πλατεία της πόλης
να σου μιλάω και να σε γνωρίζω από την αρχή.

              [2025]