Περίμενα την είσοδό σου
χρόνια πολλά, θριαμβευτικά.
Εκεί που πρώτα μένονταν γλάροι, δελφίνια κι αστερίες
κάθησα ανέμελα, υπομονετικά,
πάλεψα αμμόλοφους,
έκτισ’ ανάκτορα,
γκρέμισα κύματα,
άφρισα ελπίδα...

Καρτέρησα ν’ ανοίξω τα πανιά σου,
σε ολόρθωτα ιστία
οι πνοές μας ν’ ανταμώσουν.

Μάζευα αχιβάδες, κυδώνια και γυαλιστερές,
έλιαζα αλάτι στην πιθανή σου προσδοκία
και δούλευα κείνο το γέρικο σκαρί
με χρώματα, σκαλίσματα κι ονόματα λοξά.

Στό ’φτιαξα όμορφο κι ας πήρε δυο ζωές
δικές σου...
Και περιμένει όπως κι εγώ την είσοδό σου
σκαρί πανιά λιμάνι και θάλασσα μαζί
στη χθόνια εχθρότητα του χρόνου
προσφορά.

         [Αθήνα, 4.11.17]