Κρατώ τα μάτια μου ένδικα μες τον μεσόγειο χρόνο

μιαν όραση πολυπρισματική που μεγεθύνοντας τον πόνο

μιαν αίσθηση ιδιώνυμη οδύνης μες στον τόπο

κι έπειτα σύδεντρο σαλός καρνάβαλος ξωκλήσι σ’ έναν λόφο

τόσα χαμένα γυναικεία κορμιά ονείρωξη φαντάσματα

τα προσωπεία χρυσά

κι οι πέτρες μαύρες στίλβοντας έναν γιγάντιο ήλιο

κι οι αστρολάβοι θάλασσα να ξεδιπλώνοντας γοργόνες μες τη νύχτα

το άδειο δέρας τζίτζικας καμένοι ελαιώνες

όπου κι αν πήγα όπου κι αν γύρεψα

κατατεμαχισμένος μόνος

ποια θάλασσα ποιο φως παραίσθηση κρατώ

τα μάτια μου ένδικα στον ενδοφλέβιο πόνο 

      Μυθολογία, Πανοπτικόν, 2013