Κλείνει ο δρόμος· η σκόνη θρυμματίζει ένα φεγγάρι

που πυροβολούσα χρόνια.

Από τη μια μεριά τα κυπαρίσσια κι από την άλλη 

εκείνη με τα ξέπλεκα μαλλιά και το καλάμι.

Μητέρα κοντοκουρεμένη στην καρέκλα

κοιτάς το μέλλον κούφιο δόντι που μασάει το ψωμί σου.

Πώς θ' αποδράσουμε παραβιάζοντας την πόρτα — αν υπάρχει;  

      Καππαδόκες, Κουκκίδα, 2020