Η ζωή σου μια υπόκωφη σιγή
δίχως οράματα,
μα προπάντων δίχως ορμή,
όπως τα πεθαμένα σου πατήματα.

Η κίνηση στην πόλη σού φαντάζει
τρομακτική, καθώς τρεμοπαίζεις,
σαν αναμμένο σπίρτο έτοιμο να σβήσει.
Μα εσύ συνεχίζεις να βαδίζεις.

Μια φλόγα που σιγοκαίει
μια σπίθα που παρέμεινε
από τη θρακιά που έχει μισοκρατήσει,
αλλά τίποτα κραταιό δεν απέμεινε από αυτήν.

Μια σκιά ξεπροβάλει μέσα στην πάχνη
των ερημωμένων δρόμων,
την κοιτάς και αναγνωρίζεις
– παραδόξως  – κάτι ολότελα οικείο.

      Σκιά θανάτου, Οδός Πανός, 2022