Στον Νίκο Σ.

Τσιμέντο και τούβλα,
σιδερόβεργες και σοβάδες,
ανθρώπινα σώματα,
αραδιασμένα
σαν αταίριαστα κομμάτια
ενός παλιού παιδικού παζλ
στον ραγισμένο δρόμο.

Η φωνή μας κόπηκε
μέσα στα αλυχτίσματα
των ανθρωποτσακαλιών
και η ψυχή μας
χάθηκε μέσα στον βούρκο
των λυμάτων.

Ένα ζεστό νέφος,
γέννημα των πιο
σκοτεινών στοιχειών,
είχε πια μελοποιήσει
το μυστικό τραγούδι
τού θανάτου.

Ήταν στο χέρι μας
να σπάσουμε το ρολόι
τού πυροκροτητή·
μια γροθιά αρκούσε.

       Το ματωμένο όνειρο, Οδός Πανός, 2023