"Υπάρχει η βουβή φωνή, που μιλά σε όλους μας την ίδια

ιδιόλεκτο∙
όμως, σε διαφορετική για τον καθένα γλώσσα".
Έγραψε στο ταλαιπωρημένο τετράδιο του `39, στη Μόσχα.
Άκουσε από τον δρόμο ένα ακορντεόν∙ κι ένα τραγουδάκι

σε παλιά διάλεκτο.

Και θυμήθηκε τις ανοιξιάτικες πλημμύρες του Δνείπερου,
τότε που το νερό σκέπαζε τα νησιά της όχθης κι έσμιγε τον

ορίζοντα.
Τα μαθήματα βοτανολογίας στο Γυμνάσιο∙ τις ιδιότητες

του μίσχου και του ύπερου.
Αλλά και την αποστήθιση της Ιστορίας σε βιβλία χριστια-

νίζοντα.

Και τότε, κατάλαβε πως δεν πιστεύει στην Ανάσταση.
Ούτως ή άλλως, ο κόσμος είναι το αντίθετο του Παραδεί-

σου.
Γνώριζε, βέβαια, ότι τα φώτα που συνοδεύουν την ανθρώ-

πινη παράσταση
δεν είναι παρά σκιές που παιχνιδίζουνε πάνω απ' τα μήκη

της αβύσσου.

Αλλά γιατί ακούγεται εδώ ένα θρόισμα σαν από δέντρο,
ενώ κορμός, κλαδιά και φύλλα δεν υπάρχουν; Την απουσία

του ποιος θα δικάσει;
Και τότε, στήθηκε εμπρός του μία βυζαντινή βασιλική∙ με

κέντρο
τον ουρανό. Και διάκοσμο την πλάση.

      Η στέππα, Νεφέλη, 2006