- 2006
"Υπάρχει η βουβή φωνή, που μιλά σε όλους μας την ίδια
ιδιόλεκτο∙
όμως, σε διαφορετική για τον καθένα γλώσσα".
Έγραψε στο ταλαιπωρημένο τετράδιο του `39, στη Μόσχα.
Άκουσε από τον δρόμο ένα ακορντεόν∙ κι ένα τραγουδάκι
σε παλιά διάλεκτο.
Και θυμήθηκε τις ανοιξιάτικες πλημμύρες του Δνείπερου,
τότε που το νερό σκέπαζε τα νησιά της όχθης κι έσμιγε τον
ορίζοντα.
Τα μαθήματα βοτανολογίας στο Γυμνάσιο∙ τις ιδιότητες
του μίσχου και του ύπερου.
Αλλά και την αποστήθιση της Ιστορίας σε βιβλία χριστια-
νίζοντα.
Και τότε, κατάλαβε πως δεν πιστεύει στην Ανάσταση.
Ούτως ή άλλως, ο κόσμος είναι το αντίθετο του Παραδεί-
σου.
Γνώριζε, βέβαια, ότι τα φώτα που συνοδεύουν την ανθρώ-
πινη παράσταση
δεν είναι παρά σκιές που παιχνιδίζουνε πάνω απ' τα μήκη
της αβύσσου.
Αλλά γιατί ακούγεται εδώ ένα θρόισμα σαν από δέντρο,
ενώ κορμός, κλαδιά και φύλλα δεν υπάρχουν; Την απουσία
του ποιος θα δικάσει;
Και τότε, στήθηκε εμπρός του μία βυζαντινή βασιλική∙ με
κέντρο
τον ουρανό. Και διάκοσμο την πλάση.
Η στέππα, Νεφέλη, 2006