Η μάνα μου αύριο

Ποίηση 1970-2005
2008

Μήνες και χρόνια
Χρόνια πια συνήθισα
Καθώς σε βλέπω εδώ μπροστά μου να φαντάζομαι
Πώς θα ’ναι άραγε όταν αύριο
Πάψω στ’ αλήθεια να σε βλέπω. Και συνήθισα
Να ζω το σήμερα σα θύμηση του άλλοτε
Με νοσταλγία παρόντος, τέλεια φθίνοντος,
Αφού όσο μέλλον σου απομένει
Όχι αργότερα
Ήδη από τώρα λάμπει αθέατα
Παρελθόν.

Έτσι συνήθισα
Καθώς περνάς από δωμάτιο σε δωμάτιο
Και σκουντουφλάς και συγυρίζεις μες στα μαύρα σου
Να ’σαι η σκιά που στην ανάμνηση μειλίχια
Ίδια η φωνή σου χαμηλή κι όταν με μάλωνε
Ποιος θα ξεχάσει το καρφί του ποιος το χάδι του
Ώσπου γερόντιο ρουφηγμένο κι αφτιασίδωτο
Μούμια μωρού να ολολύζει
Απ’ τις φασκιές.

Με αυτοσχέδιες ασκήσεις πια συνήθισα
Να κλαίω για σένα ζωντανή κι ότι αναχώρησες
Όμως μετά τί φωταψίες αναστάσεως
Καθώς σε βλέπω εδώ μπροστά μου και φαντάζομαι
Πως απ’ το αύριο γυρνάς γιατί μ’ αγάπησες
Γιατί σ’ αγάπησα κι εγώ, κι αυτό το αύριο
Θα περιμένει λίγο ακόμη – αυτό που αύριο
Καθώς σε βλέπω εδώ μπροστά μου και φαντάζομαι
Θα λάμψει γύρω σου απροκάλυπτα
Παρόν.

 

     Ποίηση 1970-2005, Καστανιώτης, 2008

Περισσότερα από τον/την Φωστιέρης Αντώνης

Με την ευγενική υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

©2015-2024 poets.gr |

Επιμέλεια: Μάνια Μεζίτη

poets.gr

Χρονολογικά

Αλφαβητικά