Είναι το Όμικρον ένα στόμα μικρό — της αναπνοής
έκθαμβο, θαυμαστικό
κι η αναπνοή της αφής η αμφίβια εκδοχή της
ετεροθαλής, αδερφή αγνώστου πατρότητας παιδί
ζει στο σώμα και στην ψυχή
λένε τη γέννησε Θεός, άλλοι οι θνητοί
μες στην προσωρινότητά τους
φέρει την άχαρη μοίρα της πρωτότοκης
παρούσα πριν τη φωνάξει κανείς
πεθαίνει τελευταία
όταν οι άλλες αισθήσεις έχουν σβηστεί

Είναι η αναπνοή μια άλλη εκδοχή της αφής
αφήλια
άγγιγμα θωπευτικό χωρίς δάχτυλα
ενδημεί μυστικά
στο ανθρώπινο στέρνο κι είναι απ’ τις ανθρώπινες
σωματικές λειτουργίες
η πρώτη κόρη — το τελευταίο παιδί
παρούσα χωρίς να τη ζητήσει κανείς
ονειρεύεται να φιληθεί, όπως η αφή, κι αυτή,
στο στόμα

Είναι η αναπνοή μια άγρυπνη του Ύπνου εκδοχή
Ωραία Κοιμώμενη ονειρεύεται
τον Μορφέα να της δώσει μορφή — κάποιον αληθινά
να την αγαπήσει
ονειρεύεται να αγαπηθεί
κι εκείνος δεν έρχεται — τον προδίδει
εκείνη πρώτη να μην προδοθεί

θα ήθελε να είχε σώμα θα ήθελε
να μπορούσε να φιληθεί
έστω μία φορά, όπως η αφή,
κι αυτή

στο στόμα

      Οξυγόνο δύο, Ρώμη, 2023