Το σεντονάκι του Απρίλη μας
απέριττο, λευκό
σκέπασε τους πρόποδες του Ολύμπου
Πάγωσα την εικόνα το απόλαυσα και -πάμε
εκσφενδονίστηκα εμπρός και πάντα
εντός παλαίστρας διατηρώ την πρόσφυση.
Οι δρόμοι μονόχρωμοι δικοί μου
διαπερνούν τη χώρα κι απλώνονται σαν ένας ιστός
που δένει σφιχτός και μπόλικος
μα οι πιο πολλοί
είναι μικροί και μοιάζουν μακρινοί
Δρόμοι που βράζουν σε μια αναμονή
μήπως περάσει κάποιος
ανάσα και σκιά να τους χαρίσει
και πιο συχνά ένα φτηνό σκουπίδι
έτσι για να΄ χουν να παίζουν σα θα φύγει
και μείνουν μόνοι με τον άνεμο.

     Πεζολιβάδα, Θράκα, 2017