Τα φύλλα της ελιάς τα φλωροκαπνισμένα

Τα πέτρινα μαντήλια που

Κοπέλες των πόλεων μου χαρίσανε

Και τα σεντόνια τ’ ασημί

Ανεμίζουν πάνω από τον τάφο μου

Υγραίνοντας τα μάτια των πολλών παράλογων

Που ήρθαν στην κηδεία μου.

Μέχρι τα βουνά ή τ’ ασφοδίλια

Μυρίστηκε ο αέρας με αναμνήσεις

Και σε πολλά ταξίδια ασάλευτα

Ακούστηκε ο πόνος των ανθρώπων

Χωρίς πνοή χωρίς νερό

Μόνο δύο δάκρυα και σκότος ολόγιομο.

      Το τελευταίο χειρόγραφο, Θράκα, 2019