Κάποιες νύχτες ελαφρές σαν νάιλον κουνουπιέρα ξυπνάω και 

είμαι νεκρή. Όχι πολύ νεκρή, όπως η Άννα, η Βιρτζίνια ή η γει-

τόνισσα Μαρία, μα επαρκώς νεκρή για να σε συναντήσω. Τότε

φοράω τα καθαρά μου ρούχα, τα σιδερωμένα –μη μου προσά-

ψεις προχειρότητα–, και έρχομαι κοντά σου. Μένω μαζί σου

δυο αιώνες, αλλά μόνο να σου διαβάσω ποιήματά μου προλαβαί-

νω. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα στον κόσμο των νεκρών, είναι

ένα ποτάμι, ίσκιος που ρέει, ένα κρύσταλλο διαυγές που αντα-

νακλά επ ̓ άπειρον. Σε αποχαιρετώ χαϊδεύοντας τα γκρίζα σου

μαλλιά – αρνείσαι ακόμα να τα βάψεις. Σου δίνω ραντεβού για

τον Σεπτέμβριο και σου υπόσχομαι γλέντι τρελό σε μια μεγάλη

σύναξη, στη μέγιστη, στην τελική γιορτή. Ξέρεις (το ξέρεις, δεν

μπορεί), μετήλθα όλους τους τρόπους για να σε κρατώ. Μα πρέ-

πει να σε αφήσω. Άλλωστε το ξέρουμε κι οι δυο πως δεν νικιέ-

ται ο γαμημένος θάνατος και πως κουράστηκα –παιδί μικρό–

μετά από τόσες μάχες.

      Οι γάτες του τρίτου και άλλοι ζωντανοί, Κίχλη, 2021