Το καλοκαίρι τα βουνά της δυτικής Πίνδου –πιθανώς και της 

ανατολικής– χαράσσονται απὸ κάθετες λευκές γραμμές, που 

κάποτε τέμνονται σχηματίζοντας εικονογράμματα χωρίς κανέ- 

να σημαινόμενο για τον εν πολλοίς βλαχόφωνο πληθυσμό της. 

Συχνά οι γραμμές αυτές γκρεμίζονται κατακόρυφες στις χαρά- 

δρες, λες και αυτοκτονούν. Είναι οι χείμαρροι του χειμώνα, μου 

είπαν, που γλείφουν τις πλαγιές αιώνες τώρα και το καλοκαίρι 

ξεραίνονται αφήνοντας ένα κάτασπρο αποτύπωμα. 

Φυσικά, παρά τη ρομαντικά ρεαλιστική περιγραφή του τοπίου, 

τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα με ενδιέφερε εάν δεν υπήρχαν ανα- 

λογίες με το πρόσωπό σου. 

Το δυτικό. Tο προγλωσσικό. 

Που κατολισθαίνει. Που υγραίνεται. 

Που ξεχειλίζει. Που γλείφεται. 

Με νερό. Χωρίς νερό. Χειμώνα καλοκαίρι. 

        Πεζή οχούμενη, Κίχλη, 2018