Είχα πει πως δεν θα μιλήσω ποτέ για την αγάπη. Μα
να που σκίστηκε το πλαστικό που σφράγιζε τη γλώσσα.
Η γλώσσα σε κόκαλα στηριγμένη και κόκαλα δεν έχει
όσο σπάζοντας. Κάνει ζημιές και προπαντός παίρνουν
αέρα τα συσκευασμένα. Αποκτώντας μεμιάς ημερομηνία
λήξης. Έτσι λήγει η αγάπη, καίγεται στις απολήξεις με
ένα παφ, φέρνει σκοτάδι – αλλά σώζεται στη σπίθα.
Και αυτή δεν τη βγάζει για πολύ στο αεροστεγές. Κάνει
πλιάτσικο με τους λαλίστατους. Και κρύβεται στην κοιλιά
μιας πυγολαμπίδας. Γυρεύοντας μόνο καλοκαίρια. Τώρα
φέρε μου ένα σπίρτο να κάψω λίγο τη σχισμή, για να
κλείσει –είναι χειμώνας ακόμη– και σαν πολλά είπαμε.

      Αντιδραστήρας, Ενύπνιο, 2020