Χόρεψε ο Διόνυσος στα μέλη μου εκείνο το βράδυ
Τα γυαλιά βάραιναν το αίμα μου
Τα έβγαλα
και τότε είδα τη χήρα ολόγυμνη να με σφίγγει στην αγκαλιά
της
Έγνεφε με ψιλές κλωστές,
μπλεκόταν σε φιάλες κορεσμένης θλίψης
Έπλεκε το βλέμμα της στον ώμο
Κρύσταλλα στήθη τα σκουλαρίκια της χοροπηδούσαν γρή-
γορα στο πονεμένο κεφάλι
«απατάω τον άνδρα μου», είπε και χαϊδεύτηκε
η λαγνεία έστησε οδοφράγματα σε όλα τα πλάτη της
έμοιαζε αδυναμία να υπακούσω
αλλά μαζί της ο χορός ήταν νεύμα έρωτα
και ξεφυσούσα λησμονιές
φλερτάρα με τα παιδιά του θανάτου
κληρώνονταν κοχύλια φουσκωτά στο πέρασμά μας
βαλς βασιλικό κι ήξερα ότι θέλω κι άλλο
ανικανοποίητος αυλάκωνα εναγώνια το όνειρο
δεν ήταν για μένα βήματα
κι όμως ακολουθούσα τα μάτια της αχόρταγα
πιάστηκα απ' τη μάνα μου
μα κι αυτή η σκιά με πρόδωσε

 
   Οι κερασιές το χειμώνα είναι μια κόκκινη επανάσταση, Γαβριηλίδης, 2012