Για τους άνδρες που πέφτουν κάθετα

τα κορίτσια είναι βαμμένα και φωνάζουν

τόσο δυνατά που σπάνε τη μελωδία γύρω.

Έλα μαζί μου τώρα που το αίμα τραγουδάω

όχι για να χορέψουμε μακάρια στα σύννεφα

μα για την ανοησία που με εξαπατά

για το σχοινί που με στραγγαλίζει.

Όταν σε φιλώ είναι για τον αναγκαίο πόνο.

Πατώντας για ενέργεια σε κάθε φράση

είναι παραλογισμός. Δεν ξέρουν τα κορίτσια

που τεντωμένα κάθονται σαν τίγρεις

πως είναι δόλωμα κι υποκατάστατο

πιθανοτήτων. Δεν ξέρουν πως κρέμονται

στο δράμα από μια ρίζα διαφυγής.

     Φωνή, Bibliotheque, 2019