γυναίκες που περνάτε τις λευκές σας νύχτες

νοσηλεύοντας αρρώστους

και το πρωί σας βρίσκει μ’ ένα κόκορα σφαγμένο

ανάμεσα στα σκέλη σας 

γυναίκες που τακτοποιείτε τα συρτάρια σας

τα μυαλά σας τα ψώνια της λαϊκής

γυναίκες με άβυσσο την ψυχή να κατρακυλάνε

τα νεκρά έμβρυα που θάβετε κάθε πρωί

στον κήπο ή στην κατσαρόλα 

 
γυναίκες φυτά λουλούδια φρούτα λαχανικά και όσπρια

γυναίκες έρμαια του καιρού και των ορμονών

γυναίκες που γεννηθήκατε σαν ελλείμματα

συμπληρώματα διατροφής και πλεονάσματα ενοχής

 
─ πάρε λίγη μαμά να έχεις

λίγη ερωμένη λίγη κόρη λίγη γύρη

λίγο βυζί να θηλάζεις τις νύχτες που φοβάσαι

κι ένα είδωλο να καθρεφτίζεσαι

 
η ηδονή ως παροχή υπηρεσιών 

αλλά όχι ως αίτημα του κορμιού σας

γυναίκες μόνες στα σαράντα ή στα πενήντα

χωρίς τρόπο να σφραγίσετε το χάος ανάμεσα

στα πόδια σας και ο χρόνος να σας χλευάζει 

γυναίκες που σας σμίλεψαν γυναίκες 

υποταγμένες όπως η κοίτη στο ποτάμι

φτεροκοπάτε γύρω από τη ματαίωση

όπως οι μύγες γύρω από τη λάμπα 

με δεκαέξι ημιτελή ποιήματα στο συρτάρι

με δεκαέξι ημιτελείς συλλογές στη μήτρα του κόσμου

με δεκαέξι ημιτελή φωνήεντα στον λάρυγγα

με δεκαέξι ημιτελή σύννεφα στον ουρανό σας 

κορμιά δίχως ανάγκες

θαλασσινές σπηλιές που μπαινοβγαίνει ανέγγιχτος ο χρόνος 

γυναίκες δίχως τόπο

      Ώσπου έγινε μπλε, Φαρφουλάς, 2019