… Σίγουρα κάτι μου διαφεύγει

                                                                              κάτι που λάθος το έζησα και λάθος με έζησε…*

Βασανιζότανε πολύ

σε ποιον θα γράψει το δυάρι

(σαράντα πέντε τετραγωνικά,

μαζί κι η αποθήκη).

Σε ποιο από τα βλαστάρια της

θ’ άφηνε το παλάτι,

το σπίτι που γεννήθηκε,

το Χίλια εννιακόσια τριάντα επτά,

στην Κόδρου, στο Περιστέρι.

«Σε ποιον;»

Οριστική απόφαση

ήταν αδύνατο να λάβει.

Μια απότομη κουβέντα των δυο γιών,

οι απαιτήσεις της, ο τρόμος
‒«αν καταπέσω, ποιος θα με κοιτάξει;»‒,

η σιωπή τους των ανδρών,

τα βλέμματα που αντάλλασσαν

με δυσθυμία

‒«αν καταπέσει αυτή, ποιος θα την κοιτάξει;»‒

φυσούσαν δυνατά μες στο κεφάλι της,

άλλαζαν την ετυμηγορία,

σε άλλον κάθε τόσο έγραφε το δυάρι

όπως το μαρτυρούν οι διαθήκες της

που βρέθηκαν κρυμμένες

στο στρώμα,

στα ντουλάπια,

στα συρτάρια,

στο πατάρι

καθαρά υπογεγραμμένες

και ευκρινώς χρονολογημένες:

1997, 1998, 1998, 1999,

2000, 2002, 2002, 2004,

2005, 2005, 2005, 2006,

2007, 2007, 2009,2010,

2011, 2012, 2013, 2013.

Ξεκούκιζε

τις τελευταίες

χάντρες

της ζωής της

κι οριστική

απόφαση

ήταν

αδύνατο

να λάβει.

Ώσπου έκλεισε τα μάτια της

μια κι έξω

-κανένας δεν χρειάστηκε εντέλει να την κοιτάξει-

αρχές του Δύο χιλιάδες δεκατέσσερα.

Και δεν πρόλαβε να γράψει άλλη.

Κι η τελευταία, να ξέρετε, ισχύει.

«Οι προηγούμενες ουδέν έχουσι κύρος».

«Η τελευταία, αυτή μόνη, εκφράζει

την υστάτην θέλησιν της μεταστάσης».

Η τελευταία. Φίδι σύριξε

μες στο μικρό συρτάρι της σιφονιέρας.

      Από την τέφρα μου ίχνος να μη φυλαχτεί, Άγρα, 2020

*Βύρων Λεοντάρης, «ΙΙ. Τώρα που δεν μπορώ παρά να με θυμάμαι μόνο», Εν γη αλμυρά, Έρασμος, 1996, σ. 25.