Γυμνή περπατούσα αργά στο ξύλινο πάτωμα.
Η προέκτασή του έμοιαζε με εξέδρα.
Χωρίς κάγκελα· σε ύψος δυσθεώρητο.
Ο αέρας γλυκός, ρόδινος.
Τα πέλματά μου έτριζαν ρυθμικά.
Σε ένιωσα να πλησιάζεις.

Μου ζήτησες να μείνω ακίνητη.
Στο χέρι σου κρατούσες μαύρο μελάνι.
Ξεκίνησες να με γράφεις.
Πρώτα στην πλάτη, στους γλουτούς, στην κοιλιά.
Έπειτα στο εσωτερικό των ποδιών, στα χέρια.
Ανέβηκες στο λαιμό· έφτασες στις ρίζες των μαλλιών μου.

Απ’ το σαγόνι μου κυλούσαν μαύρες σταγόνες,
το δέρμα μου πυρακτωμένο απ’ τη μύτη της πένας,
λίμνη από λιωμένα γράμματα στον αφαλό,
είχες καλύψει κάθε εκατοστό.

Προχώρησα μέχρι το χείλος.

Στάθηκες δίπλα μου.
Με έπιασες από τους ώμους.
Τα δάκτυλά σου μούσκεψαν απ’ το μελάνι·
με έσφιξες πιο δυνατά.
Μαύρος ιδρώτας λέρωσε το στήθος μου.
«Ήρθε η ώρα», είπες.
Πήδηξα.

Το σώμα κολυμπούσε ανάλαφρο στο κενό.
Τα χέρια μου άδειαζαν μία μία τις λέξεις από πάνω μου,
ώσπου έμεινα ολόλευκη,
λίγο πριν το έδαφος.
Ανασήκωσα το πάπλωμα.
Περπάτησα μέχρι τον νιπτήρα
και έπλυνα τα δόντια μου.

     Κρύο γάλα, Συρτάρι, 2023