Στο συνοικιακό κρεοπωλείο γνωρίζουν το επάγγελμα και
την οικογενειακή μου κατάσταση. Στον μικρό χώρο εργά-
ζονται, εκτός από τον ιδιοκτήτη, η σύζυγος και ο γιος του.
Αντέχεις; Ρωτάω τον γιο αστειευόμενη. Ο κρεοπώλης με
τιμωρεί το επόμενο λεπτό. Αρνείται να μου πει πόσο ζυγίζει
το προϊόν που αγοράζω. Όσο είναι, μου λέει, και συρρικνώ-
νομαι. Οι καλοί πελάτες δεν νοιάζονται για κανένα βάρος.

Στο κατάστημα των χιλιάδων τετραγωνικών δεν
νοιάζομαι ούτε κι εγώ για το βάρος. Κυλιέμαι στους
διαδρόμους μεταξύ αγνώστων και γεμίζω το καρότσι.
Στην ουρά για τα τυριά σκέφτομαι, μπορεί να αφαιρέσω
αυτό ή εκείνο πριν φτάσω στο ταμείο. Επόμενος σταθμός
κρέατα. Ο υπάλληλος γελάει τρανταχτά, έτσι περνάει
πιο γρήγορα το ωράριο εργασίας. Γελάω κι εγώ, όσο κό-
βει, πολτοποιεί, συσκευάζει. Το μισό του πρόσωπο πάνω
από τη μάσκα αγριεύει τώρα. Σε λίγο θα ψάχνουμε για
Έλληνα και δεν θα βρίσκουμε, λέει και κοιτάζει το ζευ-
γάρι που διαλέγει λαχανικά.

Στο τελευταίο σημείο πώλησης ο υπάλληλος εκκρίνει
τεστοστερόνη. Επειδή είναι άλλο να κόβεις μπριζόλες και
άλλο να τακτοποιείς τον μαϊντανό και τον άνηθο. Διαλέ-
γω να περάσω απαρατήρητη όσο κόβει, πολτοποιεί, συ-
σκευάζει.

      Walkwoman, Κουκκίδα, 2023