Την άλλη μέρα

μαζί μας και στο δείπνο

ο ευνοούμενος της Μητέρας

το χέρι του ερπετό

τυλιγόταν πίσω απ’ την πλάτη της αδελφής μου

έφτανε αθόρυβα ως τη ρώγα της

τη δάγκωνε

Και ξανά το χαμόγελο

η ματιά του όλη έγνοια να σκάβει

το βλέμμα της Μητέρας

προσφέροντας βουβά τον εαυτό του

σαν μαλακό χαλί

για το λευκό της πόδι

Ο Ετεοκλής κι εσύ ερεθισμένοι

γελούσατε κρυφά.

Κι η γη δεν άνοιγε να καταπιεί

εκείνον

εμάς

όλους.

Ο Πολυνείκης

χαμένος με τον νου

σε μέρη μακρινά

ώσπου

το δάκρυ της Ισμήνης

τον έκαιγε επιτέλους

     Αντιγόνη. Μια κόρη, μια χώρα, Άγρα, 2021