Η σκέψη μου τρέχει στον αδελφό μου

Τον έχασα, Αίμονα

κι εσύ είσαι μακριά

Ένα μικρό μαχαίρι

στον θώρακα

- όχι, μόνο

σπασμένη μύτη μαχαιριού -

τρυπάει

με κάθε ανάσα την καρδιά

Ήσουν το λάθος μου

έλεγε η Ισμήνη

Μην εμπιστεύεσαι τον Αίμονα, αδελφή μου

Θριαμβεύει τώρα

όσο είμαι ακόμα ζωντανή

Ας πει λοιπόν ότι κι ο Πολυνείκης

είναι προδότης

Κι ας το πει καθαρά:

Πώς τόλμησες

να παραβείς το νόμο, Αντιγόνη;

Για ποια περνιέσαι;

Δες την όμως πώς σκύβει

στο άνοιγμα του κελιού

με τα μεγάλα μάτια της υγρά

και δυο γραμμές στο πλάι των χειλιών

την ομορφαίνουν

Πώς να μη λυγίζουν

μπροστά τους οι άντρες

στιβαροί άντρες, οξύθυμοι

όχι χλομά αγόρια με χέρια μαλακά

που κάποτε την πολιορκούσαν

Αδελφούλα, με καλεί γλυκά

έχει φέρει

ένα λευκό ψωμάκι απ’ την κουζίνα

δυο μπουκιές κυδωνόπαστο

ένα ρόδι

μόνο σ’ εκείνη το επιτρέπει ο φρουρός

Τα παίρνω λαίμαργα απ’ την παλάμη της

πεινάω συνέχεια

το σώμα μου δεν μου ανήκει

μασάω αργά πασχίζω

να διαρκέσει η μετάληψη

όλα όμως λιώνουν

γοργά πάνω στη γλώσσα χάνονται

το ρόδι μόνο αντιστέκεται στυφό

μετά την πρώτη έκρηξη ζωής

την πρώτη ευτυχία

πόσο θυμίζει τον έρωτα

τον σκληρό, τον πικρό

που δεν έχει άλλο τίποτα να δώσει

και δεν λέει να πεθάνει.

      Αντιγόνη. Μια κόρη, μια χώρα, Άγρα, 2021