Όμως αυτό ήτανε μετά

μετά

Πρώτα

ήταν εκείνο το στροβίλισμα

η ζωή έμοιαζε εύκολη    γελοία    ρευστή

αμέτρητα ζευγάρια πόδια χάραζαν

πλέγματα από φιγούρες ξέφρενες

χωρίς αρχή

χωρίς τέλος

χωρίς τελειωμό

και τα θύματα του χορού

οι σπρωγμένοι οι πατημένοι

οι διαμελισμένοι

σκόνη ψιλή που κατακάθιζε στις γωνίες

Η καρδιά μου φτερούγιζε κάθε ώρα

σαν πουλί πιασμένο που ψάχνει να ξεφύγει

έτρεχα να κρυφτώ σε σκοτεινά δωμάτια

σε τραβούσα απ’ το χέρι

πώς να με καταλάβεις

η διέγερση είναι το στοιχείο σου

ήθελες να με σύρεις πάλι πίσω

το ίδιο κι η αδελφή μου

μεταξύ σας ματιές γεμάτες νόημα

-          Δεν ξέρεις να χαίρεσαι, Αντιγόνη

Ο Πατέρας στο υπόγειο

στον τόπο της αυτοτιμωρίας του

-          Φύγε μακριά!

ούρλιαζε όταν πλησίαζα

πετούσε καταπάνω μου

το πιάτο του μ’ ό,τι είχε μέσα

τον έπιανε βήχας, πνιγόταν

προτιμούσε να μείνει στον τόπο

παρά να πιει απ’ το χέρι μου νερό

Η Μητέρα τον είχε εγκαταλείψει

οριστικά

      Αντιγόνη. Μια κόρη, μια χώρα, Άγρα, 2021