Απολογία I

Το ελάχιστο σώμα
2021

Η μέρα στο ανάκτορο
είναι σαν το νερό.
Ρέει και αφρίζει γεγονότα.
Πόδια χήνας επιταχύνουν τον ρυθμό,
οι υπηρέτες υπακούνε,
κι ύστερα κλαίνε μες στις παλάμες τους.


Με διώχνουν από μέσα τους κάτι όνειρα στρεβλά.


Στην κίτρινη ποδιά μου
σφάζω ό,τι θέλει να πετάξει μακριά
και ό,τι συνήθως βιάζεται.
Τη χήνα, τα μεροληπτικά δευτερόλεπτα,
και τον αυτοκράτορα.


Αποκεφαλίζω τον δήμιό μου
κόβω τα χέρια του πυρετού
τους τένοντες του θρόνου τα μεσάνυχτα.
Ανάβω το φως στην τρέλα.


Έχω φτιάξει έτσι όλους τους φόνους μου
και εκστρατεύω –
στις μαύρες σελίδες της ιστορίας.
Ένας αστερίσκος με αρπάζει
και χώνομαι σε μια υποσημείωση.
Από τότε αγνοούμαι από τα μάτια σας.

 

      Το ελάχιστο σώμα, Ενύπνιο, 2021 

 

Περισσότερα από τον/την Καπελλάκη Φωτεινή

Με την ευγενική υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

©2015-2024 poets.gr |

Επιμέλεια: Μάνια Μεζίτη

poets.gr

Χρονολογικά

Αλφαβητικά