του Μιχάλη

Αν δεν ήταν τόσο δειλή
θα του έλεγε ότι επιθυμεί να καταδύσει στα μάτια του
Θα του έλεγε ότι το χαμόγελό του
η πιο ζεστή θάλασσα για το χειμώνα που έρχεται
χωρίς ούτε έναν πνιγμένο στο βυθό της
Θα του έλεγε ότι δεν ευθύνεται
που είναι τόσο όμορφος
και τόσο νέος όσο έγινε ο κόσμος τη στιγμή που  της χαμογέλασε
Θα του έλεγε ότι η ομορφιά της ανήκει όπως εκείνη στην ποίηση
θα τον φώναζε στρείδι
θα τον φώναζε μαργαριτάρι
θα τον φώναζε ενδυμίωνα
θα τον φώναζε χάδι
βελούδο
άμμο
που τρέχει μέσα από τα δάχτυλα όπως στο τραγούδι του Κοέν
Θα τον φώναζε
εσύ
καθρέφτη
μελωδία
Μότσαρτ
Θα τον φώναζε Μότσαρτ.
Θα τον άκουγε αδιάλειπτα
μέρα και νύχτα
Αν δεν ήταν τόσο δειλή θα του έγραφε ένα τραγούδι
θα του έδιωχνε κάθε βιασύνη
Και θα τον χάριζε στην αιωνιότητα
Θα τον βύθιζε στην αθανασία
ευθύς αμέσως
Και δεν ήταν.

      Στα εργοστάσια της ποίησης, Κουκκίδα, 2024