Βλέπεις πώς μαθαίνω να ζω;
Πώς αποταμιεύω νερό;

Πώς συνηθίζω μες στην έρημο
μέρες ολόκληρες να περπατώ
χωρίς να διψώ;

Καμήλα. Με βλέπεις;
Και τους αιώνες να διασχίζω;

Είδες πώς έμαθα να κλέβω ουρανό;
Πώς κατάληψη έκανα των αστεριών;
Τα σύννεφα πώς υποτάσσω μ’ ένα νεύμα το είδες;

Είδες πώς οι δρομείς σαν αφέτη
με αναμένουν να τους δώσω εκκίνηση;

Είδες τον στήμονα και τον ύπερο
πριν την καταιγίδα ανθοφορίας;

Περιμένουν το δικό μου παράγγελμα
Είδες την υψηλή συμπύκνωση του γαλάζιου
στην ψυχή μου;

Την είδες;
Από τούτο μοιράζω το χρώμα στον ουρανό
Και της θάλασσας τα γαλάζια μάτια
εδώ μέσα βαφτίστηκαν μπλε. Εγώ το έκανα

Είδες πώς αναδεύω τους αέρηδες;
Πώς τα σύννεφα παίρνω απ’ το χέρι;

Πώς ο κόμπος στον λαιμό σου λύθηκε;
Είδες μαμά;

      Στα εργοστάσια της ποίησης, Κουκκίδα, 2024